Leon Sarteel bekleedde een eigen plaats in het actieve kunstleven te Gent in de eerste helft van deze eeuw. Hij werkte in de geest van George Minne, de grote symbolische beeldhouwer. Hij werd gevormd vanuit de notoire traditie die de beeldhouwateliers van de Gentse Sint-Lucasschool en Academie beheerste. Talrijke jonge talenten werden hier toen gevormd.

Leon Sarteel liet zich nooit verleiden tot het modieuze. Hij was een eerlijke kunstenaar, die zij beelden concipieerde, gewapend met groot vakmanschap. Geen techniek was hem vreemd. Met grote vlotheid sneed hij in hout, kapte hij in steen of modelleerde hij in klei.

Hij was geen revolutionair maar ging met diepe overtuiging zijn eigen weg. Daarom sprak zijn kunst onmiddellijk de ware kunstminnaar aan en ook van officiële zijde kreeg hij reeds vroeg belangstelling en steun, wat hem toeliet zich als kunstenaar ten volle te ontlooien.

Het leven van Leon Sarteel stond geheel ten dienste van zijn kunst, die vooral werd beheerst door thema's zoals "de arbeid", "de vrouw", "de moeder", "het kind", "de familie". Zijn beelden ademen een diepe innerlijke rust uit. 

Voorwoord van Rudy Van Quaquebeke, Toenmalig Schepen van Cultuur van Stad Gent, in de catalogus van de herdenkingstentoonstelling in 1992.